"Λακωνικοί" ασθενείς
Γειά σε όλους, ελπίζω να είστε όλοι καλά.
Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός.
Ένα όχι απαραίτητα σημαντικό προβληματισμό που έχω είναι πως, τυγχάνει συχνά στους ανθρώπους που κάνω ΑΤΑΕ να μην μπορούν να αντιληφθούν ακριβώς το πώς μπορούν να βοηθηθούν από την μέθοδο και άθελα τους να "κρύβουν" συμπτώματα ή πονάκια.
Για παράδειγμα: Ένας αναφέρει ότι αισθάνεται το σώμα του σφιγμένο και πώς δεν πονάει κάπου, αλλά δεν θα πει κουβέντα για δυσκολία αναπνοής από την μύτη, ούτε πόνο κατά την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης άσκησης στον γυμναστήριο. Αντιλαμβάνομαι πώς χρησιμοποιώντας ανοιχτές τύπου ερωτήσεις βελτιώνεται η κατάσταση καθώς δεν προϊδεάζεται ο ασθενής για το πώς πρέπει να αισθάνεται, παρ' όλα αυτά εξακολουθούν μερικοί να δυσκολεύονται να διακρίνουν τί απο αυτά που βιώνουν είναι άξιο να μοιραστούν μαζί μου κατά την διάρκεια της ΑΤΑΕ ακόμα και εάν τους ρωτήσω "πώς αισθάνεσαι" όταν περπατάν για την βόλτα στο διάδρομο.
Υπάρχει κάποια "συνταγή" ερωτήσεων ή προσαρμοζόμαστε στον κάθε ένα ασθενή;
Ευχαριστώ πολύ
Καλησπέρα Δημήτρη, καλή ερώτηση.
Οι ανοιχτού τύπου ερωτήσεις (πως αισθάνεσαι?) είναι για τη συνέχεια, τις ρωτάμε στη διάρκεια της θεραπείας να δούμε αν έχουμε βελτίωση, επιδείνωση, νέα συμπτώματα κτλ καθώς προχωράει η θεραπεία μας. Στην αρχή της θεραπείας και κυρίως στο πρώτο ραντεβού, ρωτάμε αναλυτικά για όλα τα συμπτώματα ώστε να μας πει ο θεραπευόμενος οτιδήποτε τον ενοχλεί: Έχουμε κάπου πόνο? Οποιαδήποτε άλλη ενόχληση? Όχι μόνο ορθοπαιδική πάθηση αλλά οτιδήποτε σε δυσκολεύει στην καθημερινότητα? Συνήθως μ’ αυτές τις ερωτήσεις και αν επιμείνεις λίγο, θα σου πουν τι έχουν. Ωστόσο κάποιοι θυμούνται και διάφορα στην πορεία (α, ναι, πονάει και το χέρι μου όταν ντύνομαι…). Τα σημειώνεις κι αυτά όταν στα λένε και δουλεύεις για ότι σου έχουν πει. Καλές θεραπείες!